Dag Sinterklaasje (1)

Ik zet al jaren mijn schoen niet meer. Het is zinloos. Sint Nicolaas gaat immers steevast stilletjes aan mijn huisje voorbij…

In mijn herinnering voltrekt zich de sinterklaasviering bij mijn opa en oma in Deventer. Elk jaar rond vijf december vierden we pakjesdag met heel de familie.

Als je binnenkwam, dan was de vloer grotendeels gemaskeerd door een berg aan cadeautjes. Tussen al deze vrolijk ogende pakjes bevonden zich jouw schatten. Je wist niet welke.

Vol spanning wachtte je af tot opa of oma een pakje uit de berg trok waar jouw naam op stond. Ongemerkt had je de berg al geïnspecteerd; je wist ongeveer wanneer dat moment zou aanbreken.

Opa en oma waren beslist niet op de penning. We kregen schitterende cadeau’s. Ik herinner me zo een modewijzer, een croquetspel en een walkman. Ze waren behoorlijk bij de tijd, die twee lieve oudjes.

Ook thuis was vijf december een feestdag. Een dag om naar uit te zien. Sinterklaas bleef nog lang een begrip, ook toen de illusie ruimschoots achterhaald was.

Ik vind het dan ook niet erg dat de beste man mijn schoentje niet meer vult. Het is voldoende om te graven in de berg van mijn herinnering. Dat is en blijft het mooiste geschenk.