L’enfant terrible

Michel Houellebecq… Mij bekend als het enfant terrible van de hedendaagse Franse literatuur. Non-conformistisch, mordicus, obstinaat en jawel: vrouwonvriendelijk. Dat moet ik zelf ervaren, meende ik en schafte zijn debuut aan.

Na het lezen van het eerste deel van De wereld als markt en strijd concludeer ik voorzichtig dat de man wellicht een tikkeltje rigide is ten opzichte van de door mij vertegenwoordigde sekse, maar vrouwen (in het algemeen) beslist niet hekelt. Houellebecq neemt geen blad voor de mond, dat moet gezegd.

Niettemin voel ik mij als moderne vrouw in het geheel niet op mijn spreekwoordelijke pik getrapt, wanneer ik zijn autobiografisch getinte roman lees. Integendeel. Ik verklaar me (tot op zekere hoogte) solidair met zijn gedachtegoed. Wat deze man oproept, is verbondenheid; geen weerstand.

De vrouw die niet in staat is om tussen de regels door zijn ware boodschap te verstaan, moet misschien eens bij zichzelf te rade gaan. Vrouwenemancipatie, hoe essentieel ook, is niet iets waarin je moet doordraven. Gun een man in godsnaam de vrijheid om man te zijn.

Of zien we liever dat de mannen zichzelf verloochenen, dat ze verworden tot de nitwits van de samenleving, de ondergewaardeerde medemens? Wie zich geëmancipeerd wil noemen, zou moeten streven naar gelijkheid in plaats van zich te verliezen in zinloze genoegdoening.

Erkenning, respect, gelijkwaardigheid. Vrijheid om te zijn wie je bent, om te zeggen wat je denkt. Als dat is wat wij vrouwen ambiëren, – met alle respect – dan mogen we dit de man ook niet misgunnen. En waar Houellebecq spreekt in termen van “nijlpaarden”, zouden wij beter denken in begrippen als dichterlijke vrijheid.

Ik draaf een beetje door. Met excuses aan de sekse waartoe ook ik mijzelf moet rekenen. Dit stukje moest gaan over Houellebecq’s roman, over de auteur en zijn reputatie. Ik verlies me in het onderwerp.